Victor,

De Minne zal vanaf nu nooit meer hetzelfde zijn. Je stoel aan de kas, naast Michel, blijft afschuwelijk leeg. Dat je ons de dag na de première hebt verlaten, zal wel toeval zijn. Maar wij voelen het aan als een ware symboliek: je wou er nog bij zijn, je wou de algemene repetitie en de première als het ware niet missen.

Toneelkring WIJ was een kind van jou, jij was één van de weinige volwassenen bij de stichting en steeds ontfermde je zich als een vader over de jongeren van de eerste, van de tweede, en nu van de derde generatie. Bewust spreek ik hier over het niet willen missen van een kind. Want jij en Germaine, je dochter Erna en je kleindochter Gert, allemaal werden jullie geconfronteerd met het plots missen van jullie kinderen, kleinkind en broer. Het ongeluk dat jullie steeds maar bleef achtervolgen is onvoorstelbaar maar ook onaanvaardbaar. Wie kan daar nu een zinnige uitleg aan geven? Maar Victor, je naam waardig, heb je dit alles zo goed en zo kwaad als mogelijk overwonnen.

Wij zijn vandaag triest omdat je er niet meer bij bent, maar Victor, we zijn ook en vooral fier. Fier omdat we mochten samenwerken met zo een groot mens. Toen we mekaar nu al 23 jaar geleden leerden kennen, was je in onze ogen de oudere, wijze man van toneelkring WIJ. Dat ben je eigenlijk door de jaren heen, altijd gebleven. Zeer breeddenkend, bescheiden, de jongeren alle ruimte latend, maar steeds klaar om ons te wijzen op bepaalde mogelijke gevaren.

De bouw van De Minne was daarvoor typerend. Terwijl iedereen wild enthousiast aan de slag wou gaan, heb je me toen meermaals apart geroepen om ons attent te maken op de problemen op korte en lange termijn. Maar nooit gaf je de indruk ons te willen tegenhouden. En toen Teater de Minne in 92 van start ging, was de oude wijze man plots één en al glimlach, één en al fierheid. En toen de jaren nadien bleek dat we zonder problemen onze financiële verplichtingen konden nakomen, was het geluk op je gezicht steeds af te lezen wanneer je naar vergaderingen of voorstellingen kwam.

Je steevaste groet “ah, véézitter” was een bewijs van een niet weg te steken goed gevoel.

De kas van De Minne kon je niet meer houden, daarvoor liet je geheugen je te zeer in de steek, maar daarvoor werd je in de kring bijna legendarisch omwille van je gedetailleerde kasverslagen. De kleinste nagel stond genoteerd en die kleine nagel zou je later, na gebruik, wellicht nog een vijftal keren recht kloppen.

Victor, je was een man van het verenigingsleven. Je stichtte niet alleen WIJ maar ook de KWB, je was bij de Volkstuinders en je was ook jaren lang actief op het schoolfeest. Ook aan de kas, hoe kon het anders. Maar we wisten dat het toneel op de eerste plaats kwam. Je bewondering en waardering voor het werk van de huidige ploeg, liet je steeds blijken. Maar deze gevoelens zijn wederzijds. Niet alleen omwille van je werk, van je kas, van je zeldzaam acteren maar vooral omwille van de grote mens die je was. Nee, je had geen maatschappelijke titels of macht, dat was allemaal niet aan jou besteed, maar je onbaatzuchtigheid en ik herhaal, je breeddenkendheid en je bescheidenheid, zouden vele mensen met titels of macht goed kunnen gebruiken.

Victor, WIJ en De Minne hebben ook een beetje hun vader verloren en het komt hard aan. En als je me ergens zou kunnen bezighoren, zou je me zeker zeggen “ge moet nie overdrauven, éh véézitter” maar het zal wennen worden Victor.

Germaine, Erna, Gert en Dirk, gans de WIJ-ploeg wenst jullie veel sterkte in het verwerken van dit nieuwe, zware en ongelooflijke verlies.

En Victor, bedankt.